บางส่วนจาก “วิมุตติคีตาหมายเลขสอง : เดียวดายใต้ฟ้าคลั่ง”
ดิฉันมิได้กรีดร้องเมื่อเขาเหล่านั้นง้างแงะนิ้วมือของดิฉันออกจากด้ามดาบ แต่ดิฉันกรีดร้องสุดเสียงเต็มกำลังยิ่งกว่าครั้งใดในชีวิตเมื่อเขาง้างแงะเอาเวฬุออกไปจากอ้อมอกของดิฉัน เสียงกรีดร้องของดิฉันถูกกลบลบเลือนหายไปในเสียงคลั่งของลมและฝนและความกึกก้องกัมปนาทของสายฟ้าซึ่งกำลังแล่นแลบเรืองประกายอยู่ในหมู่เมฆ เขาเหล่านั้นเหวี่ยงดาบทิ้งไม่แยแส เขาเหล่านั้นเหวี่ยงเวฬุทิ้งไม่แยแส ยิ่งเนิ่นนานไปเขาเหล่านั้นยิ่งเมามายหนัก เขาพูดแก่ดิฉันและแก่กันและกันว่า เมื่อเป็นนางเทราปตี ก็จะต้องถูกจับเปลื้องผ้าต่อหน้าธารกำนัลเป็นธรรมดา เขาช่วยกันจับดิฉันกดนอนลงกับพื้น เขาช่วยกันกดแขนกดขาของดิฉันไว้…..